พม่าแตกทัพ

                             พระยาพิชัยดาบหัก  แม่ทัพหน้าของกองทัพหลวงได้ไว้ลายความเป็นชายชาติทหารอย่างดุเดือดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  ดาบคู่ในมือทั้งสองถูกกระชับไว้แน่นทั่วร่างคาดเชือกไว้พร้อมเหมือนนักฟันดาบที่กำลังก้าวขึ้นสู่เวทีประลองฝีมือ ท่านเดินออกหน้าทหารด้วยท่าทางทรนง
องอาจ  ท่านได้รับหน้าที่ให้เข้าล้อมเมืองลำพูนไว้ด้านหนึ่ง  ท่านได้นำกำลังทหารเมืองพิชัย  บุกตะลุยสู้กับแนวต้านทานข้าศึกอย่างนองเลือด  กำลังของข้าศึกได้หนุนเนื่องมาละลอกแล้วละลอกเล่า  แต่ได้ถูกกำลังทหารโดยการนำของพระยาพิชัยดาบหัก  ฆ่าฟันล้มตายระเนระนาดแตกถอยกระเจิงไปอย่างไม่เป็นขบวน  ในที่สุดกองกำลังทหารเมืองพิชัยก็เข้าประชิดติดกำแพงเมืองลำพูน  ระดมยิงปะทะกับกำลังทหารพม่าที่ยึดเมืองลำพูนอย่างดุเดือด  ได้แบ่งกำลังปีนกำแพงและทำลายประตูเมือง  ในที่สุดก็สามารถบุกตะลุยเข้าสู่เมืองลำพูนได้  และทำการไล่ต้อนกำลังฝ่ายพม่าซึ่งขณะนั้นกำลังเริ่มเสียขวัญ  เริ่มเกิดความโกลาหลอลหม่านขึ้น  แม่ทัพพม่าได้รวบรวมกำลังของตนส่วนหนึ่ง  ตีแหวกวงล้อมของกองทัพไทยหนีไปได้อย่างรวดเร็ว  มุ่งสู่เมืองเชียงใหม่  ซึ่งเป็นฐานทัพพม่ากองใหญ่ที่นั่น  ดังนั้น เมืองลำพูนจึงตกเป็นของไทยเราอีก  ในวันที่ ๑๖ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๓๑๗

                              สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชได้โปรดให้ประชาชนชาวลำพูน  และบุคคลสำคัญในเมืองนี้ได้มีโอกาสเข้าเฝ้าอย่างใกล้ชิด  ซึ่งมีพระยาจ่าบ้าน  พระยาลำพูน  เป็นต้น  ได้ทรงพระราชทานพระราโชวาทเกี่ยวกับนโยบายการปกครองเสร็จแล้ว  จึงพระราชทานเสื้อผ้าเครื่องหมายยศตามบรรดาศักดิ์ของแต่ละคนยังความชื่นชมแก่บุคคลสำคัญของเมืองลำพูนโดยทั่วหน้ากัน

                             หลังจากได้ชัยชนะที่เมืองลำพูนเพียงวันเดียวเท่านั้น  กองทัพไทยก็เคลื่อนกำลังด้วยความระมัดระวังมุ่งตีเมืองเชียงใหม่ให้ได้  สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชทรงบัญชาให้แม่ทัพกองทัพหน้า คือ  เจ้าพระยาจักรี (ทองด้วง)  และเจ้าพระยาสุรสีห์ (บุญมา)  นำกำลังเข้าล้อมและตีเมืองเชียงใหม่คนละด้าน  ส่วนพระยาพิชัยดาบหักแม่ทัพของกองทัพหลวง  ให้นำกำลังไปปิดเส้นทางติดต่อระหว่างเมืองเชียงใหม่กับกรุงอังวะ

                             ฝ่ายโปมะยุง่วนและโปสุพลา  แม่ทัพพม่าได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอย่างไรเสียกองทัพไทยต้องมุ่งเข้าตีเมืองเชียงใหม่อย่างแน่นอน  จึงจัดกำลังป้องกันเมืองเชียงใหม่ไว้อย่างเข้มแข็ง  เพราะเมืองเชียงใหม่เป็นที่มั่นแหล่งสุดท้ายที่จะอยู่ในผืนแผ่นดินไทยได้ต่อไปอีก  แต่กำลังทหารพม่าส่วนใหญ่ล้วนแต่เคยแตกพ่ายเข็ดขยาดฝีมือทหารไทยแล้วทั้งสิ้น  แม้จะได้รับการเร่งเร้าปลุกใจจากแม่ทัพใหญ่อยู่ตลอดเวลาก็ตาม  แต่ความคร้ามเกรงกองทัพไทยก็ยังมีอยู่ในใจของทหารพม่า  กองทัพไทยทุกด้านได้โถมกำลังเข้าประชิดกำแพงเมืองเชียงใหม่อย่างรวดเร็วเกิดการประจัญบานอย่างดุเดือดนองเลือด  ทหารพม่าซึ่งขาดกำลังใจอยู่แล้ว  เมื่อเห็นฝ่ายตนเริ่มจะเสียเปรียบจึงทิ้งหน้าที่หนีเอาตัวรอดมากขึ้นขณะ  แม้จะถูกแม่ทัพนายกองฝ่ายพม่าไล่ต้อนให้สู้กับฝ่ายไทยแต่ก็ไร้ผล  ในที่สุดเจ้าพระยาสุรสีห์ (บุญมา)  ก็นำกองทัพไทยบุกเข้าทางประตูท่าแพ  พม่าแตกพ่าย  ไม่สามารถจะต้านทานกองทัพไทยได้  ฝ่ายพม่าถูกกำลังฝ่ายไทยรุกไล่ฆ่าฟันอยู่ไม่ขาดระยะ ทางด้านอื่นก็เช่นกัน  เมืองเชียงใหม่จึงถูกฝ่ายไทยยึดได้โปมะยุง่วนและโปสุพลาตัดสินใจ  พาไพร่พลและครอบครัวหนีกลับพม่า  แต่ก็สายเกินไป  เพราะบนเส้นทางระหว่างเชียงใหม่จะไปพม่า  พระยาพิชัยดาบหักได้นำกำลังอันเกรียงไกรดักซุ่มคอยโจมตีอยู่แล้ว  เมือโปมะยุง่วนและโปสุพลาพากำลังทหารมาถึง  พระยาพิชัยดาบหักจึงให้สัญญาณฝ่ายไทยเช้าล้อมทหารพม่าไว้ทุกด้าน  พร้อมกับบอกให้ฝ่ายพม่าวางอาวุธยอมจำนน  เพราะฝ่ายไทยต้องการจับเป็น พม่าไม่ยอมจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นอย่างนองเลือด  ฝ่ายพม่าถูกทหารฝ่ายไทยฆ่าตายลงอีกเป็นจำนวนมาก  ที่เหลือหนีกลับพม่าก็มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้น  การต้อสู้ครั้งนี้  พม่าล้มตายมากกว่าครั้งใด ๆ  ศพพม่าถูกฆ่าตายเกลื่อนกลาดระเนระนาดเฉพาะที่ประตูช้างเผือกแห่งเดียวเท่านั้น  ก็มีจำนวนถึง ๒๐๐ กว่าศพ  จึงเป็นอันว่าหัวเมืองฝ่ายเหนือได้ตกเป็นของไทยตั้งแต่บัดนั้น  ได้ทรงพระราชทานบรรดาศักดิ์แก่แม่ทัพนายกองโดยทั่วถึงกัน  โปรดฯ ให้พระยาจ่าบ้านถือราชอาญาสิทธิ์เป็นพระยาวิเชียรปราการ  อยู่ครองเมืองเชียงใหม่  ด้วยเกรงว่าพม่าจะยกมารุกรานอีก

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21